Hoe laat jij jezelf zien? Waar waag jij je in discussies of loop je risico om tegengesproken te worden? Welke ‘battles’ kies je en waarom?

Of volg je je stroom minder dan je zou willen en laat je je regelmatig tegenhouden door oude overtuigingen en angsten?

Theodore Roosevelt, president van de VS tussen 1901 en 1909, sprak hierover in een rake speech uit 1910. Een passage hieruit is breed bekend geworden:

***

The man in the arena

“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better.

The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again,

because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause;

who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat.”

Theodore Roosevelt (Parijs, 1910)

***

Wat mij betreft mist hier nog de compassie voor alle stemmen, intern of extern. Die ook vanuit een goed hart handelen, maar vaak onze energie dempen in plaats van vrijuit laten stromen.

Voor mij helpt deze quote om weer op mijn eigen drijfveren te richten, mijn eigen kracht te volgen en mezelf te laten zien. In de arena te stappen.

Wat gebeurt er als je de quote een aantal keer leest en op je in laat werken? Wat doet ‘ie voor jou?